Przejdź do treści
Czym jeździmy: Setra S 417 HDH

Czym jeździmy: Setra S 417 HDH

  • przez

Przedstawiamy pierwszą odsłonę cyklu poświęconego pojazdom wykorzystywanym w branży przewozów autokarowych. Na początek przyjrzyjmy się modelowi wykorzystywanemu m.in. przez linię Sindbad.

S 417 HDH to pojazd stworzony przez Setrę – niemieckiego producenta pochodzącego z miejscowości Neu-Ulm, działającego już od 1893 roku. Firma, która w pierwszym okresie działalności wytwarzała wagony kolejowe, jest znana jako dostawca jednych z najlepszych autokarów turystycznych na świecie.

Długi na 14 metrów i szeroki na 2,5 metra autokar S 417 HDH wyposażony jest w pionowy, rzędowy sześciocylindrowy silnik o pojemności 11 967 cm3. W zbiornikach pojazdu mieści się 560 litrów paliwa. Kierowanie tą potężną maszyną ułatwiają takie systemy, jak stabilizujący tor jazdy na zakrętach ESP, wspomagające hamowanie EBS i BA, kontrolujący trakcję TCS, czy zapobiegający blokowaniu kół podczas hamowania ABS.

Projektanci zrobili wszystko, aby podróżowanie Setrą S 417 HDH było bezpieczne – i to nie tylko dla pasażerów oraz kierowcy. Autokar posiada system Front Collision Guard, chroniący małe samochody przed wjechaniem pod autobus, a także minimalizujący skutki zderzenia czołowego. Na życzenie zamawiającego producent może zainstalować również nowoczesny układ wspomagania nagłego hamowania oraz system asysty podczas zmiany pasa.

Pasażerowie na pewno nie będą narzekać na komfort jazdy. W pojeździe znajduje się 59 siedzisk, klimatyzowanych systemem Top Air, z którego może korzystać również kierowca. Osoby podróżujące w chłodniejszych okresach korzystają z ogrzewania grzejnikami konwektorowymi, rozmieszczonymi z obu stron autokaru. Dodatkowo firma zamawiająca pojazd może zażądać zamontowania w nim grzejników wentylatorowych oraz indywidualnych regulatorów temperatury.

Nazwa Setra pochodzi od słowa Selbsttragend, które tłumaczy się jako „samonośny”. Rzeczywiście, pojazd niemalże prowadzi się sam, a podróżowanie S 417 HDH to prawdziwa przyjemność.

foto: Martin Hawlisch – Wikimedia Commons